BİR ANA BİR HAYAT

Karadeniz’e kocaman merhaba, bu hafta yazımda en kutsal varlıklarımız olan; annelerimizi yazmak istedim.

Dünyaya 2 çocuk getirmekle anne ve baba olmak kolay ama bu görevi yerine getirmek öyle kolay değil. Emek ister, fedakarlık ister, çaba ister, yalnızca çocuğun karnını doyurup; ihtiyacı olan giyimi kuşamı alıp, gezip, eğlendirmekle yetmez. Onu iyi yetiştirmek, iyi eğitmek, topluma beden ve ruhen sağlıklı bir insan olarak kazandırmak gerekir. Bu bakış açısına göre anne baba olmak önemli bir meseledir, yoksa insan hem kendi hem de toplumun başına sorunlu bir insan olur, bu da birçok kişinin yaşamını zehreder. Peki, iyi bir evlat olmak kolay mı? Elbette değil. Nasıl ki anne baba olmanın sorumlulukları ve yükümlülükleri varsa, evlat olmanın da azımsanmayacak kadar fazlası vardır. Erken yaştan itibaren yaşamın yükü omuzlara binmeye başladığında neyin ne olduğunu, dünyaya neden geldiğini ve ne yapması gerektiğini anlamaya başlar insan. Gelişme ve yetiştirilme sürecinde geçilen yollar, karşılaşılan olaylar, yaşanan çevre, aile yapısı ve alınan eğitim kişiliğin şekillenmesinde temel etkenlerdir. Tabii ki, bunun yanında genetik geçişler, karakter yapısında büyük rol oynar. İşte anne baba ile evlat olabilme durumu, insanların yaşamındaki ilişkilere öyle bir damga vurur ki, bu damga ömür boyu sürer gider.

Çocukluğumun Bir kısmı İstanbul'da bir kısmı yaz aylarında çay zamanı tunca beldesin de  geçti. Annem yaz aylarında köye gelirdi çay toplamaya ve birçok meyve sebzeyi köyde yetiştirirdi. Annem tüm evin işini üstlenmiş, 5 çocuğun tüm yükü onun üzerindeydi. Yemek, çamaşır, ev işleri  hep eline bakıyordu. Devamlı başına buz torbası koyardı, ona göre hiçbir zaman zamanı yoktu; oysa bir doktora gitse iyileşecekti. Evde ısınmak için soba kullanıyorduk. Soba için odun ihtiyacını bile annem karşılıyordu, annem sırtında onca odunu taşıyıp, yolları aşarak getirirdi. Sonra yıllar geçti, biz büyüdük, anneme yardım etmeye başladık. Çalıştıkça anladık bizim için ne zor, ne büyük işler yaptığını. Onu çalıştırmamak için elimizden geleni yapmaya başladık.artık eski patika yollar yok yollar  yapıldı, odunlar sırtta değil araba ile taşınır oldu. Ama annem çalışmaktan hiç vazgeçmedi. Hala köyde bahçede uğraşır, mısır eker, fasulye eker, lahana vb. birçok şey yetiştirir ve tüm kış 5 kardeşe vereceği pekmezini, turşusunu yapar. 'Toprak ana' derler kadınlarımıza, her türlü yiyeceği yetiştirirler.

Aslında yazacak o kadar çok şey var ki annelerimiz için. Cennet annelerin ayakları altındadır derler ya, evet. Bir gün değil, her gün sevgiyle, saygıyla kucaklamamız lazım. Hayatın kahrını çeken tüm annelerin ellerinden öper, 12 Mayıs Anneler Günü'nü kutlarım. Geleceğin aydınlık, mutlu günleri onların olsun.